Αφορμή για το εν λόγω άρθρο, αποτέλεσε αφενός η επί δύο και πλέον έτη προσπάθεια της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ να εγγραφεί και να αποτελέσει μέλος της ΑΔΕΔΥ και αφετέρου –κυρίως- η απροθυμία, η κωλυσιεργία και η εν τοις πράγμασιν άρνηση της τελευταίας να συζητήσει το παραπάνω αίτημα.
Η ΑΔΕΔΥ αποτελεί τη μοναδική τριτοβάθμια οργάνωση του δημοσίου τομέα περιλαμβάνοντας πάνω από 40 ομοσπονδίες και βάσει του καταστατικού της, αλλά και του συνδικαλιστικού νόμου, το «συνδικαλίζεσθαι» σε ανώτερο επίπεδο αποτελεί δικαίωμα όλων των κλάδων των εργαζομένων. Σύμφωνα δε, με τις διατάξεις του άρθρου 7§3 του Νόμου 1264/1982, «κάθε Ομοσπονδία και κάθε Εργατικό Κέντρο έχει το δικαίωμα να γίνει μέλος μιας συνομοσπονδίας». Δεν κατανοούμε λοιπόν-τουλάχιστον εν πρώτοις- για ποιό λόγο η ηγεσία της, αρνείται να συζητήσει το αίτημά μας, παρότι μεταξύ των καταστατικών της σκοπών περιλαμβάνεται και «η σφυρηλάτηση της ενότητας και της συνεργασίας μεταξύ των μελών της»… Εξάλλου, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Καταστατικού, «μέλη της ΑΔΕΔΥ γίνονται οι δευτεροβάθμιες δημοσιοϋπαλληλικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, ενώ δικαίωμα εγγραφής στις ως άνω οργανώσεις έχουν οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ και στα ΝΠΔΔ, καθώς και σε Νομικά Πρόσωπα που είναι στον αμιγή και αποκλειστικό έλεγχο του Δημοσίου».
Από τα παραπάνω λοιπόν, είναι ηλίου φαεινότερο, ότι η είσοδος της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ στην ΑΔΕΔΥ ενοχλεί. Ορισμένοι μάλιστα έχουν χάσει τον ύπνο τους, μήπως η ομοσπονδία μας κομίσει νέα ήθη που θα κλονίσουν τα κομματικά θεμέλια της ΑΔΕΔΥ και της μεγάλης της κόρης, της παρηκμασμένης ΠΟΕΔΗΝ.
Πώς νομιμοποιείται όμως η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να παρανομεί; Από πού αντλεί αυτό το δικαίωμα να ακολουθεί δικούς της κανόνες, παραβλέποντας το συνδικαλιστικό νόμο που γέννησαν οι προπάτορες των νυν ηγετών της;
Να τα πάρουμε λίγο με τη σειρά; Πάμε λοιπόν απ’ την αρχή, μήπως και βγάλουμε άκρη…
Ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων, αν και πέρασε από πολλά κύματα στο διάβα των τελευταίων 100 χρόνων, φαίνεται ότι σήμερα διανύει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας του.
Με βαθιές και πυορροούσες τις πληγές του, από τα όσα δεινά του προκάλεσε η (κατά τα άλλα σοσιαλιστική και προοδευτική) δεκαετία του 1980, φαντάζει σήμερα στα μάτια της κοινής γνώμης, σαν κουρελιασμένο σκιάχτρο σε θερισμένο χωράφι.
Οι … νεωτερισμοί της λυσσασμένης αγέλης των «επαναστατών» του ’80, αντί να δυναμώσουν τη φωνή των εργαζομένων και να ενισχύσουν την αντίσταση των αγώνων για περισσότερα κοινωνικά αγαθά, φρόντισαν θαυμάσια να δέσουν στο κομματικό άρμα των κυβερνώντων τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και να τις καταστήσουν αγέλες ιδεολογικών ευνούχων με καλοταϊσμένες κοιλιές και πασαλίδικα προνόμια (και κομπολόγια).
Πολλά και σπουδαία έγιναν εκείνη την ανθηρή – για το κηφηναριό- περίοδο, όπως οι δαίδαλοι που οδηγούσαν από τις κλαδικές οργανώσεις και τα κομματικά γραφεία απευθείας σε μια θεσούλα στο δημόσιο, ανεξαρτήτως προσόντων ή αναγκών. Σε πολλές υπηρεσίες οι υπάλληλοι ήταν περισσότεροι από τις καρέκλες, αλλά αυτό δεν ενοχλούσε κανέναν, ούτε ΑΔΕΔΥ, ούτε ΠΟΕΔΗΝ, ούτε προϊστάμενο, ούτε υφιστάμενο, αρκεί να «τρύπωναν» οι αγωνιστές της περιβόητης «Αλλαγής» οπουδήποτε στην κρατική μηχανή.
Συνδικαλισμός και διοικήσεις, συνδιοικούσαν για πολλά πολλά χρόνια, και χωρίς «να ανοίξει μύτη», οι ορδές των αέργων και των μαέστρων της οκνηρίας, μεγάλωναν και κατάκλυζαν ασφυκτικά το υγιές κομμάτι της δημόσιας διοίκησης.
Η ΠΟΕΔΗΝ, νεοπαγής τότε δευτεροβάθμια οργάνωση των εργαζομένων στα νοσοκομεία, αποτέλεσε τον κατεξοχήν οίκο της ανίερης συγκυβέρνησης με τις διοικήσεις, και της απροκάλυπτης προώθησης των «ημετέρων» στην ιεραρχική κλίμακα των νοσοκομείων. Δεν είναι πολύς καιρός, που οι ΥΕ νοσοκόμοι έμπαιναν στα Υπηρεσιακά Συμβούλια και είχαν λόγο στις κρίσεις των Διευθυντών τους, δημιουργώντας ένα ανήθικο καθεστώς εξάρτησης και ωμού εκβιασμού. Με τις ευλογίες της πλειοψηφούσας παράταξης ΠΑΣΚΕ και υπό την ανοχή της ΔΑΚΕ, πάμπολλοι εργαζόμενοι υποχρεωτικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που υπηρετούσαν στη νοσηλευτική υπηρεσία ως βοηθητικό προσωπικό, μετατάχθηκαν με κομματικά κριτήρια σε θέσεις διοικητικών υπαλλήλων, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στη λειτουργία των ιδρυμάτων, και πρόσθετα έξοδα για την αγορά καθισμάτων…
Σήμερα, η ομοσπονδία αυτή, έχοντας χάσει κάθε ηθικό έρεισμα στη συνείδηση των εργαζομένων, φορτωμένη με τη ρετσινιά της προδοσίας και της ασυνήθιστης ανοχής στις κυβερνητικές αυθαιρεσίες, δε μπορεί πλέον να κατεβάσει στο δρόμο ούτε αυτούς που επανδρώνουν τα τελευταία της τάγματα της ντροπής.
Οι νοσηλευτές, έχουν από καιρό γυρίσει την πλάτη στον κομματισμό που καλλιέργησαν οι ειδήμονες της ραστώνης και της υποτραπέζιας «συνεννόησης» με την εξουσία. Είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν την προσπάθεια της εξυγίανσης του δυσώδους τοπίου του συνδικαλισμού της Υγείας.
Η ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ θα μπει στην ΑΔΕΔΥ με το σπαθί της, δηλώνοντας προς κάθε κατεύθυνση ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν είναι μαγαζάκια κανενός. Όποιος δε φοβάται, εκτίθεται στην κρίση των εργαζομένων με ανοιχτά χαρτιά.
Τόσο σημειολογικά, όσο και ουσιαστικά λοιπόν, η ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ θα καταφέρει να αποτελέσει μέλος της ΑΔΕΔΥ, βάζοντας την αρχή για να σπάσει το απόστημα της κατάχρησης της εξουσίας από αυτούς, που υποτίθεται ότι βρίσκονται εκεί, για να υπηρετούν τη Δικαιοσύνη, την ηθική και την αξιοκρατία.
