Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε κατά 6,2 χρόνια τα τελευταία 30 χρόνια σε όλο τον πληθυσμό της γης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα σε όλα τα κράτη της Ε.Ε. να γίνεται έντονη συζήτηση για άνοδο στο όριο ηλικίας όσον αφορά στην συνταξιοδότηση. Στην Ελλάδα, το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο αναφέρει ότι η συνταξιοδότηση κυμαίνεται στα 67 έτη. Οι Νοσηλευτές μέσα από αυτές τις δυο απρόβλεπτες καταστάσεις έχουν έρθει στα όριά τους, δεδομένου της κατάστασης που επικρατεί στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Η γήρανση του πληθυσμού, οδηγεί σε μεγαλύτερο μέσο όρο νοσηλείας για τον κάθε άνθρωπο που εισάγεται στο νοσοκομείο, οπότε και μεγαλύτερη κάλυψη των κλινών. Ο Νοσηλευτής ως πυλώνας της Δημόσιας Υγείας και με τον περισσότερο χρόνο αλληλεπίδρασης με τον ασθενή βιώνει εξαρχής αυτή την μεγάλη μεταβολή και συμφόρηση που δημιουργείται στις κλινικές των νοσοκομείων της χώρας. Με την μεγάλη υποστελέχωση που υπάρχει στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, ο Νοσηλευτής καταδικάζεται σε μόνιμο burnout, με συνέπεια την μη αναμενόμενη, ποιοτική παροχή υπηρεσιών υγείας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν φαινόμενα αύξησης του χρόνου νοσηλείας και όχι μείωσης. Μεγάλο παράδειγμα όπου φάνηκε η τεράστια έλλειψη Νοσηλευτών ήταν η πανδημία COVID-19, όπου έγιναν χιλιάδες έκτακτες προσλήψεις Νοσηλευτών είτε ως επικουρικό προσωπικό είτε ως ειδικευόμενοι (συμβάσεις ορισμένου χρόνου), και παρόλα αυτά, τα κενά σε όλες τις υπηρεσίες υγείας είναι τεράστια και κάνουν δυσχερή την λειτουργία τους. Ο περισσότερος φόρτος εργασίας, δηλαδή ο μέσος όρος ασθενή σε κάθε κλινικό Νοσηλευτή αντί να μειώνεται, όπως γίνεται στις άλλες χώρες της Ε.Ε., αυξάνεται δραματικά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο επιπλέον αυτός φόρτος εργασίας να πέφτει στον Νοσηλευτή που μάχεται να αποδώσει σωστά τις νοσηλευτικές του δεξιότητες και να τηρήσει με ευλάβεια και επαγγελματισμό κάθε νοσηλευτικό πρωτόκολλο με κάθε κόστος στην προσωπική καταπόνηση του ίδιου του του οργανισμού.
Από την άλλη η αύξηση στο όριο συνταξιοδότησης (στην παρούσα τα 67 έτη), οι χαμηλές απολαβές, η έλλειψη κλάδου Νοσηλευτών, ο αυξημένος φόρτος εργασίας και τα εξαντλητικά ωράρια αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες, ώστε οι νέοι Νοσηλευτές να μην θέλουν να ασχοληθούν ενεργά με την επιστήμη της νοσηλευτικής, σκεπτόμενοι, είτε καλύτερη επαγγελματική και οικονομική εξέλιξη στο εξωτερικό, είτε την μη ενασχόλησή τους με την Νοσηλευτική. Με αυτό τον τρόπο το ήδη γερασμένο νοσηλευτικό προσωπικό συνεχίζει να γίνεται ακόμη γηραιότερο με συνεχόμενο και ασταμάτητο κυκλικό πρόγραμμα εργασίας, με ότι συνεπάγεται αυτό…….!!!!!!
Οι νέοι Νοσηλευτές για να πειστούν, θα πρέπει η ίδια η Πολιτεία να αναγνωρίσει εμπράκτως, πόσο σημαντικό είναι το επάγγελμα του Νοσηλευτή και να κατανοήσει τον αγώνα και τις μάχες που δίνει κάθε φορά στην βάρδια, αποδίδοντας τα μέγιστα με επαγγελματισμό και συνέπεια.
Για τη διαχείριση του νοσηλευτικού προσωπικού και την υποστελέχωση θα πρέπει άμεσα να ληφθούν απαραίτητα μέτρα, όχι μόνο για την εύρυθμη λειτουργία όλων των συστημάτων υγείας αλλά και και την προστασία των ίδιων των Νοσηλευτών από την εξουθένωση και την περεταίρω γήρανση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Η επιπλέον ενίσχυση από νέους Νοσηλευτές θα διασφαλίσει την ασφαλή, τεκμηριωμένη και ποιοτική φροντίδα των πολιτών που απευθύνονται στο Εθνικό Σύστημα Υγείας για την κάλυψη των υγειονομικών τους αναγκών.
Νικόλαος Ζαρκαδούλας,
Γενικός Γραμμτέας ΣΥ.ΝΟ. – Ε.Σ.Υ. Ν. Αιτωλοακαρνανίας
