Στην αρχή μετρούσαμε μέρες, μετά μήνες και περιμέναμε κάποια στιγμή να αρχίσει να κοπάζει το «κακό». Πέρασε όμως ένας χρόνος και κοντεύουμε να κλείσει και ο δεύτερος παρέα με τον ιό, χωρίς να φαίνεται φως στον ορίζοντα. Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς …….
Πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αναδείχθηκε στην ελληνική κοινωνία η έλλειψη νοσηλευτών από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Αυτό που φωνάζουμε χρόνια, ξαφνικά ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης. Όχι μόνο ανάμεσά μας αλλά σε όλα τα Μέσα Ενημέρωσης, σε όλα τα σπίτια, παντού. Ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι οι νοσηλευτές δεν είναι αρκετοί για να αντιμετωπιστεί η πανδημία. Ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι υπάρχουν κλειστά κρεβάτια Μ.Ε.Θ. γιατί απλά δεν έχουμε αρκετούς νοσηλευτές. Ανακαλύψαμε ξαφνικά τα «χρωστούμενα ρεπό» και τις ατελείωτες συνεχόμενες βάρδιες.
Πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αναδείχθηκε από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στην ελληνική κοινωνία η αξία και η αυταπάρνηση των νοσηλευτών του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Των νοσηλευτών που δεκαετίες τώρα λόγω της έλλειψης προσωπικού εργάζονται με χίλια μύρια προβλήματα υγείας. Προβλήματα υγείας που αφορούν κάθε μέρος του κορμιού τους αλλά και της ψυχής τους. Προβλήματα που πρέπει να τα «αφήνουν σπίτι τους» γιατί εκεί που πάνε για «δουλειά» υπάρχουν άνθρωποι που πονάνε πιο πολύ από τους ίδιους. Πως να εξηγήσεις άλλωστε στους ασθενείς και τις οικογένειες τους την δικιά σου κατάσταση, πολύ απλά δεν γίνεται. Αυταπάρνηση που φαίνεται σε δεκάδες συναδέλφους που δεν έχουν κουράγιο να πάνε σπίτι τους στο τέλος της ημέρας από την εξουθένωση. Αυταπάρνηση που φαίνεται από τα σημάδια στο πρόσωπό τους μετά από κάθε βάρδια. Αυταπάρνηση για την κάθε βάρδια που κάνουν έχοντας ξεπεράσει τα όρια της εξουθένωσης.
Πρώτη φορά μετά από δεκαετίες αναδείχθηκε στην ελληνική κοινωνία αυτό που ξέρει όλη η Ευρώπη. Ότι οι Έλληνες νοσηλευτές είναι αν όχι οι καλύτεροι σίγουρα μέσα στους καλύτερους που υπάρχουν. Θυμηθήκαμε ότι οι νοσηλευτές είναι επιστήμονες, απαραίτητοι για τη χώρα μας και όχι μόνο πρέπει να γυρίσουν πίσω αυτοί που έχουν φύγει αλλά πρέπει να κρατήσουμε εδώ και αυτούς που είναι με το ένα πόδι εκτός.
Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο προηγούμενο να διπλασιάζονται τα κρεβάτια των Μ.Ε.Θ. «εν μία νυκτί», μοιράζοντας το έμπειρο προσωπικό στη μέση και συμπληρώνοντας με επικουρικούς και ειδικευόμενους. Παρόλα αυτά η νοσηλεία των συμπολιτών μας είναι εφάμιλλη των καλύτερων χωρών της Ευρώπης, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Αυτό και μόνο δείχνει την αξία των εργαζόμενων νοσηλευτών στο Ε.Σ.Υ., αλλά και το επίπεδο της εκπαίδευσης που παρείχαν και παρέχουν τα Πανεπιστήμια Νοσηλευτικής (πλέον) της χώρας.
Όλα τα παραπάνω για ένα κλάδο που εμπαίζεται συνεχώς. Ένα κλάδο που όλες οι κυβερνήσεις του υπόσχονται, αλλά κανένας δεν υλοποιεί ποτέ τίποτα.
Υπάρχει άραγε πολιτικός που να είναι στην εξουσία και να κρατάει το λόγο του;
Υπάρχει άραγε πολιτικός που να τα θυμάται όταν είναι κυβέρνηση και όχι όταν είναι αντιπολίτευση;
Ποιος θα είναι αυτός που θα κάνει τον κλάδο μας «ΚΛΑΔΟ»;
Ένα αίτημα ετών των νοσηλευτών το οποίο μπορεί να δώσει λύσεις σε πλήθος προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Οι νοσηλευτές άλλωστε είναι ίσως οι μόνοι «δημόσιοι υπάλληλοι» που ΔΕΝ είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Δουλεύουμε απογεύματα και νύχτες.
Δουλεύουμε Σαββατοκύριακα, γιορτές και αργίες, (όχι κάποιες, αν όχι όλες, σίγουρα τις περισσότερες).
Δουλεύουμε αδιάκοπα, χωρίς ρεπό πολλές φορές.
Δουλεύουμε και μόνοι μας σε κάποιες βάρδιες αν τύχει.
Σε καιρό πανδημίας κρατήσαμε το Ε.Σ.Υ. όρθιο.
Γιατί να μονιμοποιηθούν μόνο οι επικουρικοί (του κλάδου) των γιατρών και οι νοσηλευτές όχι; Για τους «δημόσιους υπάλληλους» επικουρικούς νοσηλευτές γιατί θα πρέπει να αναζητείται οι φόρμουλα για την μέσω Α.Σ.Ε.Π. μοριοδότηση τους; Πόσες από τις θέσεις που καλύπτουν τώρα θα προκηρυχθούν; Σίγουρα όχι όλες.
Γιατί μαζί με τους μισθούς του δημοσίου έπρεπε να κοπούν και τα ποσοστά των νυχτερινών και των αργιών μας, αφήνοντας την αποζημίωση για τα νυχτερινά σχεδόν ανύπαρκτη; Με αυτά τα χρήματα και με αυτές τις ανύπαρκτες προσλήψεις θα φέρουμε πίσω ή και θα κρατήσουμε τους νοσηλευτές εδώ;
Δυστυχώς τίποτα από αυτά δε λύνεται όπως πρέπει εκτός «κλάδου».
Ένα πάγιο και διαρκές αίτημα των νοσηλευτών ήταν και είναι η ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα. Από τη μία μεριά υπάρχει η σιγουριά και η αναγνώριση από την πολιτεία, ότι το επάγγελμά μας ανήκει στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, μιας και σε αυτά εντάσσονται οι νοσηλευτές του ιδιωτικού τομέα. Από την άλλη μεριά κάποια στιγμή το 2011 γίνεται ένα από τα παρανοϊκότερα πράγματα. Εντάσσονται στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα οι διορισθέντες στο δημόσιο από εκεί και πέρα αλλά όχι οι προηγούμενοι. Έτσι ξεκινάει ένας αγώνας για να πετύχουν οι νοσηλευτές το αυτονόητο. Την συνολική και καθολική ένταξη του επαγγέλματος στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
Η πανδημία πέραν του ότι έχει επιβαρύνει εργασιακά το ήδη εξουθενωμένο προσωπικό των νοσοκομείων, έχει αναδείξει την αξία και τις ικανότητες των νοσηλευτών τόσο του Ε.Σ.Υ. όσο και των υπόλοιπων. Έχει αναδείξει τα προβλήματα και τις ανάγκες που υπάρχουν σε όλο τους το μεγαλείο.
Πλέον κανένας πολιτικός δεν έχει δικαιολογία να μην κάνει τα αυτονόητα. Ο πολιτικός χώρος του καθενός δεν έχει σημασία, άμεση ψήφιση:
ΚΛΑΔΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΩΝ Ε.Σ.Υ.
ΕΝΤΑΞΗ στα ΒΑΡΕΑ & ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
Υγ 1: Οι νοσηλευτές ως επιστήμονες υγείας είναι υπόχρεοι να ακολουθούν τις οδηγίες των επίσημων οργανισμών της επιστημονικής κοινότητας. Το να τους τιμωρείς όμως με στέρηση μισθού επειδή δεν εμβολιάζονται, οδηγώντας τις οικογένειες τους στην εξαθλίωση, δεν είναι μέτρο δίκαιο και δε βοηθάει να υπερνικηθεί ο φόβος του εμβολιασμού. Ούτε βέβαια η αναστολή αυτών των συναδέλφων βοηθάει αυτούς που μένουν πίσω για να δουλέψουν. Αναστολή αδειών και περισσότερες βάρδιες για τους παραμένοντες είναι βόμβα για την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση τους και ευχαριστώ για τον εμβολιασμό τους.
«Ένα λάθος δε διορθώνεται ΠΟΤΕ με ένα άλλο λάθος»
Κωνσταντίνος Νιανιόπουλος, Αντιπρόεδρος ΣΥ.ΝΟ. Λάρισας,
Νοσηλευτικά Δρώμενα, 4ο Τεύχος, Ιούλιος – Αύγουστος – Σεπτέμβριος 2021,
«Νοσηλευτικό Ιστορικό»
