Η υγεία, σωματική και πνευματική, αποτελεί βασική προτεραιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης από τότε που υπάρχει ανθρώπινη ζωή πάνω στον πλανήτη γη. Ο άνθρωπος θέλει να είναι υγιής. Θέλει και ένα υγιές περιβάλλον δίπλα και γύρω του. Έκφραση της βαθύτατα ιερατικής σχέσεως του με την κτίση, όπως ακριβώς την έθεσε ο ίδιος ο Θεός δημιουργός κατά την δημιουργία. Τα πάντα καλούνται να έχουν υγεία και προστασία προκειμένου σύμπασα η δημιουργία να επιτύχει τον εσχατολογικό της προορισμό: την επιστροφή στο «αρχέγονο κάλλος», την εσχατολογική πορεία προς «το καθ’ ομοίωσιν».
Σε αυτήν του την πορεία ο άνθρωπος καλλιεργεί τα χαρίσματά του και αξιοποιεί τις δυνατότητές του. Κατακτά όλο και μεγαλύτερο πεδίο του επιστητού, προοδεύει διαρκώς και κυρίως διευρύνει την κοινωνικότητά του. Δεν ζει για τον εαυτό του, για το «εγώ» του, αλλά για το «εμείς».
Σπουδαία έκφραση της υγιούς κοινωνικότητας και σάρκωσης της επιθυμίας του ανθρώπου να προχωρά από το απλώς «ζην» στο «ευ ζην», είναι το δώρο της ιατρικής επιστήμης και γενικότερα της διακονίας της υγείας των ανθρώπων, αλλά και όλων των έμβιων όντων, ελλόγων και αλόγων. Μεγάλο δώρο οι επιστήμες της υγείας. Ακόμη μεγαλύτερο δώρο οι άνθρωποι, που από οποιαδήποτε έπαλξη είναι δοσμένοι σε αυτές. Το ζούμε από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μίας νέας ζωής μέχρι και την τελευταία στιγμή του βιολογικού της αποχαιρετισμού.
Σε εποχές όμως μεγάλων υγειονομικών δοκιμασιών, όπου το πέπλο του θανάτου σκεπάζει εντονότατα τις ανθρώπινες κοινωνίες, ακόμη και τις πιο προηγμένες, η διακονία της υγείας βρίσκεται στην προμετωπίδα και στην προτεραιότητα του κοινωνικού γίγνεσθαι. Η οικογένεια της οικουμένης έζησε στο διάβα της πολλές τέτοιες δοκιμασίες. Εκατομμύρια άνθρωποι χάθηκαν πολύ νωρίς, διότι δεν υπήρξε διάγνωση ή θεραπεία ή φαρμακευτική αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών, πολλές από τις οποίες σήμερα αναφέρονται μόνο στην βιβλιογραφία.
Σε όλες αυτές τις μάχες, σε όλους αυτούς τους υγειονομικούς πολέμους, υπήρξαν άνθρωποι, που στο μέτρο των δυνατοτήτων τους έδωσαν την μάχη, πάντα με ένα και μοναδικό στόχο: την προστασία του αγαθού της ζωής. Και όσο και η ζωή και αν προχωρά, όσο και αν η γνώση προοδεύει, όσο και αν η τεχνολογία δίνει εντυπωσιακές και θαυματουργικές λύσεις, όσο και αν οι υποδομές βελτιώνονται, όσο και αν ο μέσος όρος ηλικίας, τουλάχιστον στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες, αυξάνεται, ο άνθρωπος πάνω από όλα έχει ανάγκη τον άνθρωπο! Διότι ο άνθρωπος υπάρχει για τον άνθρωπο!
Το βιώνουμε έντονα αυτό στο παγκόσμιο στερέωμα τα τελευταία δύο χρόνια. Στον καιρό της πανδημίας. Στην παγκόσμια υγειονομική κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού. Άνθρωποι σήκωσαν και σηκώνουν στους ώμους τους το βάρος της διακονίας των συνανθρώπων τους και ιδίως των αδυνάμων. Εμπροσθοφυλακή αυτής της διακονίας υπήρξε, και στην πατρίδα μας, και είναι η υγειονομική κοινότητα. Οι άνθρωποι που διακονούν την υγεία όλων μας και μάλιστα ο καθένας από το δικό του διαφορετικό μετερίζι. Μέσα στα νοσοκομεία, στις μονάδες πρωτοβάθμιας υγείας και σε χώρους περίθαλψης, σε κέντρα υγείας, σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, σε κοινωνικοπρονοιακές δομές και σε ευαγή ιδρύματα παντού υπάρχουν άνθρωποι που διακονούν τον συνάνθρωπο και την υγεία του. Όσοι ιδιαίτερα άνθρωποι διακονούν τον ασθενή, διακονούν πρώτιστα τον αδύναμο, διακονούν κατ’ εξοχήν τον μοναχικό άνθρωπο, διότι κάθε άνθρωπος, ο οποίος βρίσκεται μπροστά στην ασθένεια αντιμετωπίζει ενώπιον του την μοναξιά και την απειλή του θανάτου. Η μεγαλύτερη πληγή της ασθένειας είναι ότι φέρνει στο προσκήνιο μία τεράστια μοναξιά. Ο ασθενής άνθρωπος αισθάνεται πάντα μόνος, διότι κατά βάση αισθάνεται ότι τον εγκαταλείπει ο ίδιος του ο εαυτός. Η φθορά του σώματος, ακόμη και η ελάχιστη και η πιο ασήμαντη, το ολιγότερο προκαλεί δυσθυμία, δυσφορία, ανησυχία, αγωνία. Φέρνει δηλαδή την μυρωδιά του θανάτου. «Ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή» ψέλνουμε στην Παράκληση προς την Παναγία μας, η οποία τόσο πολύ μας παρηγορεί και μας ξεκουράζει.
Ως κληρικός, που κατεξοχήν αποστολή μου είναι να διακονώ και εγώ από το δικό μου μετερίζι τον άνθρωπο και την υγεία του, κυρίως ψυχική και πνευματική, ως Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως Μητροπολίτης Φθιώτιδος, στην έδρα της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος, καταθέτω οφειλετικώς μία μεγάλη ευγνωμοσύνη, ένα τεράστιο ευχαριστώ, μία απέραντη καρδιακή ευλογία, στο ιατρικό, νοσηλευτικό, διοικητικό και τεχνικό προσωπικό της πατρίδας μας και ιδίως της περιοχής της ποιμαντικής μου ευθύνης, απ’ όπου και αν μάχεται, είτε από μονάδες υγείας, είτε από χώρους εργασίας, είτε από τους χώρους του πεζοδρομίου και των λαϊκών αγώνων, απ’ όπου και αν μάχεται το υγειονομικό προσωπικό, του καταθέτω ένα μεγάλο ευχαριστώ, μία μεγάλη ευγνωμοσύνη, μία μεγάλη ευλογία και κυρίως μία μεγάλη συμπαράσταση στα πολλά και δίκαια αιτήματα, τα οποία έχει.
Αυτήν την ευγνωμοσύνη η υγειονομική κοινότητα δικαιούται να την λάβει από όλους μας ανεξαιρέτως, πρωτίστως όμως από την Πολιτεία, η οποία με την στάση της διαμορφώνει όχι μόνο τους όρους και τις προϋποθέσεις της προστασίας του αγαθού της ζωής, αλλά κυρίως το αξιακό περίγραμμα της κοινωνίας μέσα στην οποία θέλουμε να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές.
Η Πολιτεία υποχρεούται, ίσως όσο ποτέ άλλοτε, να μην μείνει σε συναισθηματικά ευχολόγια και ανούσιες μεγαλοστομίες και διακηρύξεις, ή σε προεκλογικού τύπου υποσχέσεις, αλλά σε κινήσεις και πράξεις ουσίας, οι οποίες όχι απλώς θα τιμήσουν την διακονία της υγείας, αλλά κυρίως θα εξασφαλίσουν στον λαό ένα σύστημα υγείας αξιόπιστο, προσβάσιμο σε όλους και ανθεκτικό. Γι’ αυτό η Πολιτεία και οι λειτουργοί της οφείλουν να μην περιορίζονται σε επικοινωνιακά χειροκροτήματα, αλλά σε έμπρακτα χειροκροτήματα, όχι σε επικοινωνιακά tweets και αναρτήσεις, άλλα να προσφέρουν επιτέλους μόνιμες θέσεις εργασίας σε χιλιάδες υγειονομικούς, τις οποίες τις έχουν κερδίσει με την αγάπη, τον κόπο, τον ιδρώτα, την αυτοθυσία και την διακονία τους.
Θα είναι πολύ οδυνηρό, όταν τελειώσει με το καλό, και θα τελειώσει, αυτή η θανατηφόρος πανδημία, οι μαχητές και μαχήτριες αυτού του πολέμου, να βρεθούν στο δρόμο, ξεκρέμαστοι, «πεταμένοι» στην κυριολεξία εισπράττοντας αγνωμοσύνη και περιφρόνηση. Ένα τέτοιο σκηνικό θυμίζει την κατάντια μίας πατρίδας που τους ήρωες και τις ηρωίδες της, όσο τους έχει ανάγκη, τους χρησιμοποιεί στην πρώτη γραμμή, και μόλις καταπαύει ο πόλεμος τους απαξιώνει και τους οδηγεί στην λησμονιά, στην απελπισία και στην λήθη.
Αλίμονο αν βγούμε νικητές από την θανατηφόρο πανδημία του κορωνοϊού και ηττηθούμε από την θανατηφόρο πανδημία της αγνωμοσύνης και της απανθρωπίας.
Μητροπολίτης Φθιώτιδος Συμεών,
Νοσηλευτικά Δρώμενα, 5ο Τεύχος, Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2021, «Editorial»
