Με την συμπλήρωση ενός έτους από τη στιγμή που ενέσκηψε η πανδημία του covid-19 στη χώρα μας ως ΣΥ.ΝΟ ΑΧΑΪΑΣ έχουμε να επισημάνουμε τα κάτωθι.:
Ο Νοσηλευτής ως μέλος της διεπιστημονικής ομάδας ανέκαθεν αποτελούσε σημαντικό κρίκο της αλυσίδας παροχής φροντίδας προς τον ασθενή ,όμως με τις ιδιαιτερότητες της παρούσας νόσου αναδείχθηκε ότι είναι ο πιο δυνατός κρίκος της αλυσίδας. Ως Νοσηλευτές από την πρώτη στιγμή παρά την αγωνία και το άγχος του αγνώστου, αποτελέσαμε το βασικό πυλώνα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε.Σ.Υ.) και στην παρούσα φάση. Σε ένα Ε.Σ.Υ. που ήταν σε κατάρρευση έτσι και αλλιώς, απλά τώρα φάνηκε η γύμνια του συστήματος, με Νοσοκομεία υποστελεχωμένα με το μέσο όρο ηλικίας του Νοσηλευτικού Προσωπικού να υπερβαίνει τα 47 έτη, με εργαζόμενους με προβλήματα υγείας που έχουν προκύψει προϊόντος του χρόνου αποκαλούμενα εύσχημα ως «επαγγελματική νόσος» σε ένα επάγγελμα που κατά τα άλλα δεν ανήκει στα Β.Α.Ε. από μια πολιτεία που κωφεύει επί μακρόν στο σημείο αυτό.
Το υπό κατάρρευση σύστημα ήρθαν να ενισχύσουν νέοι συνάδελφοι ως επικουρικοί νοσηλευτές τους οποίους προσέλαβε η πολιτεία με ταχύτατες διαδικασίες και με την υπόσχεση δια στόματος υπουργού ότι θα παραμείνουν μόνιμοι στο σύστημα! Οι συνάδελφοι αυτοί κατά βάση κλήθηκαν να ενισχύσουν τις Μ.Ε.Θ. – Covid – 19 αλλά και τις κλινικές Covid (οι οποίες δημιουργήθηκαν εν μία νυκτί στα δύο νοσοκομεία της πόλης) σε χώρους δηλαδή με ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις όπου το εργασιακό άγχος και η σωματική κόπωση είναι στο κόκκινο. Μέσα σε λίγες μέρες έπρεπε να λειτουργεί όλο το νοσηλευτικό προσωπικό ως μία καλοκουρδισμένη μηχανή πράγμα που κατά βάση έγινε, με όπλο την αυταπάρνηση των ήδη εργαζομένων και την δίψα για βοήθεια των νέων συναδέλφων. Με την έναρξη του δευτέρου κύματος της πανδημίας έγινε ακόμα μία ένεση ενίσχυσης προσωπικού με το νεοσύστατο θεσμό των Νοσηλευτικών Ειδικοτήτων μέσω των οποίων ενισχύθηκαν εκ νέου τα τμήματα αιχμής Τ.Ε.Π. – Μ.Ε.Θ.. Oι νέοι συνάδελφοι εκλήθησαν να ενταχθούν άμεσα σε τμήματα με ιδιαίτερες απαιτήσεις και να συνεργαστούν με Νοσηλευτές που είχαν ξεπεράσει τα όρια τους σε επίπεδο σωματικής αλλά πρωτίστως ψυχολογικής επιφόρτισης. Οι νοσηλευτές γενικότερα πολλώ δε μάλλον ως νοσηλευτές Μ.Ε.Θ. θα μπορούσαμε επί μακρόν να περιγράφουμε καταστάσεις που έχουμε βιώσει, θετικές και αρνητικές βεβαίως, τα οποία μας έχουν επηρεάσει και ως ανθρώπους, καθιστώντας μας πιο ώριμους σε όλες τις εκφάνσεις του επαγγελματικού και κοινωνικού μας βίου, γνωρίζοντας εκ των έσω ότι η γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο δεν είναι απλά λεπτή αλλά αόρατη.
Η κοινωνία αρχικά, αλλά και η πολιτεία λίγο μετά την έναρξη της πανδημίας έσπευσαν να μας αποκαλέσουν «ήρωες» με τις λευκές και πράσινες «μπλούζες» χαρακτηρισμό βεβαίως που δεν αποδεχόμαστε αφού εάν κάποιοι είναι ήρωες είναι οι ασθενείς. Είμαστε επαγγελματίες υγείας που έπρεπε να βάλουμε τις μάσκες για να φανούν τα πρόσωπα μας, όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε. Στην κορύφωση πλέον του τρίτου κύματος της πανδημίας και έχοντας εξαντλήσει κάθε όριο υπομονής αναμένουμε άμεσα νομοθετική πρωτοβουλία από την πολιτεία έτσι ώστε να πράξει τα αυτονόητα, πιο συγκεκριμένα άμεση ένταξη μας στα Β.Α.Ε. ύστερα και από σχετική θετική εισήγησης ειδικής επιτροπής που συστήθηκε. Πρωτίστως θα αποτελούσε μία ηθική δικαίωση. Εκ νέου αναβολή θα αποτελούσε εμπαιγμό άνευ αιτιολογίας και προσπάθεια για μια φορά ακόμα το πρόβλημα να κρυφτεί κάτω από το χαλί! Βρισκόμαστε μέσα στο Covid – 19, νοσούμε, μεταδίδουμε τη νόσο στις οικογένειές μας και στο κοινωνικό μας περιβάλλον, μετράμε απώλειες υγειονομικών και καταλήγουμε ότι το επάγγελμά μας δεν ανήκει στα Β.Α.Ε., προφανώς γιατί αποτελεί μια εργασία backoffice?
Οι Νοσηλευτές είναι εξουθενωμένοι και κατακερματισμένοι από τις εξαντλητικές συνεχόμενες βάρδιες, σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα νοσηρό, σε όλα τα επίπεδα. Αναμένουμε άμεσα νομοθετική πρωτοβουλία για να ρυθμιστεί αυτό που δια στόματος Υπουργού έχει ειπωθεί για μονιμοποίηση όλων των επικουρικών και των ειδικευομένων νοσηλευτών δεδομένου ότι η υποστελέχωση ήταν και παραμένει το μείζον πρόβλημα του Ε.Σ.Υ.. Επιπλέον πρέπει άμεσα να επιλυθεί ένα θέμα που εκκρεμεί χρόνια τώρα η δημιουργία κλάδου Νοσηλευτών η οποίος θα μπορούσε να έχει επιλύσει σημαντικά και διαχρονικά προβλήματα των νοσηλευτών όπως η αξιολόγηση (που ποτέ δεν αρνηθήκαμε), θέματα προσλήψεων που με τις παρούσες διαδικασίες είναι χρονοβόρες και διαρκούν έως και δύο χρόνια, θέματα μισθολογικά με την δημιουργία ειδικού Νοσηλευτικού μισθολογίου, επικαιροποιημένο καθηκοντολόγιο και πλείστα άλλα θέματα που ταλανίζουν την νοσηλευτική κοινότητα.
Ο Νομός Αχαΐας αποτέλεσε το εφαλτήριο του Covid – 19 για τη χώρα μας, οι συνάδελφοι επιδεικνύοντας υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού ανταποκρίθηκαν στο μέγιστο βαθμό στις ιδιαίτερες απαιτήσεις σε όλα τα νοσηλευτικά ιδρύματα της περιοχής. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφέστατο στους ιθύνοντες είναι ότι όσες δωρεές και αν γίνουν σε αναπνευστήρες – αντλίες και οτιδήποτε άλλο αναλώσιμο εάν δεν υπάρχει σωστή αναλογία προσωπικού είναι γράμμα κενό, το νοσηλευτικό προσωπικό πρέπει να ενισχυθεί όχι μόνο αριθμητικά αλλά και θεσμικά κι όχι με την πρώτη ευκαιρία να απαξιώνεται το έργο μας.
Εν κατακλείδι οι Νοσηλευτές, παραμερίζοντας τα δίκαια θεσμικά και κλαδικά αιτήματα τους, αποτέλεσαν ακόμα μια φορά την αιχμή του δόρατος απέναντι στην πανδημία προσδοκώντας όμως ότι ο επαγγελματισμός, η αυταπάρνηση και ευσυνειδησία τους να μην αποτελέσει την «αχίλλειο πτέρνα» τους έναντι της πολιτείας. Σε κάθε περίπτωση είμαστε σε εγρήγορση να διεκδικήσουμε αυτά που μας αναλογούν και που τόσα χρόνια με διάφορες προφάσεις κατέληγαν στις καλένδες. Η υπομονή μας πλέον εξαντλήθηκε, η δυσπιστία μας γιγαντώθηκε και απαιτούμε μετουσίωση των λόγων σε έργα.
Χαράλαμπος Λεβέντης, Πρόεδρος ΣΥ.ΝΟ. Αχαΐας,
Νοσηλευτικά Δρώμενα, 2ο Τεύχος, Ιανουάριος – Φεβρουάριος – Μάρτιος 2021,
«Νοσηλευτικό Ιστορικό»
