Άρθρα

Αθανάσιος Μιχάλης: «Τι μάθαμε και τι δεν μάθαμε, ως Νοσηλευτές, στον ένα και κάτι χρόνο της πανδημίας της COVID – 19»

Θα τολμήσω μια μικρή αναδρομή σε ορισμένα από αυτά που ζήσαμε, ως Νοσηλευτική κοινότητα, στον ένα χρόνο και κάτι που η χώρα μας και ο κόσμος ολόκληρος έζησε και συνεχίζει να ζει τη χειρότερη υγειονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων.

Αποτελεί μια προσπάθεια να ενωθούν τα κομμάτια μιας δυναμικής ιστορίας που έρχεται από παλιά και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι γεγονότα που έρχονται το ένα δίπλα στο άλλο, ενώνουν το παρελθόν με το παρόν και προετοιμάζουν το αύριο.

Τι μάθαμε…

Μάθαμε ότι το βαρέλι του φιλότιμου των Νοσηλευτών δεν έχει πάτο. Χωράει κι άλλο κι άλλο. Είχα, την τύχη να το πω; Τη χαρά; Όπως και να το πω, στο πρώτο κύμα της πανδημίας, το Μάρτη του 2020, υπηρετούσα σε θέση Προϊστάμενου κλινικής υπόπτων περιστατικών επαρχιακού Νοσοκομείου που εργάζομαι. Δεν άκουσα ποτέ παράπονο, δεν άκουσα ποτέ για κούραση, δεν αρνήθηκε ποτέ κανένας από τους συναδέλφους οτιδήποτε. Κανένας δεν είπε αυτό δεν είναι δουλειά μου. Και τους ευχαριστώ όλους για αυτό από τα βάθη της καρδιάς μου. Όπως και όλους τους Νοσηλευτές για αυτό που κάνουν καθημερινά.

Μάθαμε ότι ένα διαχρονικό αίτημα των Νοσηλευτών για τις Νοσηλευτικές ειδικότητες έγινε πράξη.

Μάθαμε ότι οι αναθέσεις προσωρινών καθηκόντων Προϊσταμένων οργανικών μονάδων, χωρίς καμία αξιοκρατία, δεν έπαψαν. Τελευταία ανακαλύψαμε και τις αναθέσεις προσωρινών καθηκόντων στη θέση του αδόκιμου όρου των «υπεύθυνων» Νοσηλευτών, αγνοώντας προκλητικά το άρθρο 87 του Δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα.

Μάθαμε ότι οι κρίσεις κατά τα οριζόμενα του Δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, μάλλον αργούν.

Μάθαμε ότι ο αποκλεισμός των ΤΕ Νοσηλευτών από τα Επιστημονικά Συμβούλια των Νοσοκομείων, είναι ακόμα σε ισχύ.

Μάθαμε ότι στους Νοσηλευτές, ακόμα και σήμερα, ανατίθενται αλλότρια καθήκοντα, μέσω μετακινήσεών τους σε άλλες υπηρεσίες, παρά τις σχετικές απαγορεύσεις.

Μάθαμε ότι είμαστε «ήρωες», αλλά αποδεχτήκαμε το χειροκρότημα ως επιβράβευση της διαχρονικής μας προσφοράς. Όχι σαν «ήρωες».

Μάθαμε ότι πολλοί συνάδελφοι νόσησαν και ότι κάποιοι δεν είναι πια κοντά μας.

Μάθαμε ότι κάποιοι συνάδελφοί μας δεν εμβολιάστηκαν. Κατακριτέο; Ναι θα πω, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, όχι σε όλες.

Εσχάτως, τώρα που πέφτει ο κουρνιαχτός, μάθαμε ότι είμαστε αμόρφωτοι, λόγω του ποσοστού εμβολιασμού των Νοσηλευτών. Το είπα και πριν, θα το πω και τώρα. Η επιφυλακτικότητα στον εμβολιασμό, σε κάποιες περιπτώσεις είναι κατακριτέα και σε κάποιες άλλες όχι. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν χαρακτηρίζει τον αμόρφωτο. Πόσο αμόρφωτος μπορεί να είναι άλλωστε ο απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ο κάτοχος Μεταπτυχιακού ή και Διδακτορικού τίτλου; Σε κάθε περίπτωση, τα αίτια της επιφυλακτικότητας στον εμβολιασμό πρέπει, από όπου και αν προέρχονται, να αναζητηθούν και να γίνει προσπάθεια εξάλειψής τους.

Τι δεν μάθαμε… 

Δεν μάθαμε τι θα γίνει με τις θέσεις Προϊστάμενων Νοσηλευτών στα Κέντρα Υγείας. Ως πότε θα προΐσταται των Νοσηλευτών ο Διευθυντής του Κέντρου υγείας;

Δεν μάθαμε τι απέγινε η δέσμευση της πολιτικής ηγεσίας για τον Νοσηλευτικό κλάδο.

Δεν μάθαμε τι θα γίνει με τα πτυχία Νοσηλευτών ΤΕ, αποφοίτων προηγούμενων ετών. Γιατί καθυστερεί η διαδικασία αντιστοίχισης των πτυχίων αφού κατά γενική ομολογία τα πρώην Τεχνολογικά ιδρύματα διέθεταν εξαιρετικά προγράμματα σπουδών, αντίστοιχα των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων; Γιατί καθυστερεί η διαδικασία αντιστοίχισης των πτυχίων δεδομένου ότι οι απόφοιτοι των πρώην Τεχνολογικών ιδρυμάτων σήμερα είναι καθηγητές Πανεπιστημίων, Επιστημονικοί συνεργάτες στα Πανεπιστήμια, είναι κάτοχοι Μεταπτυχιακών τίτλων ειδίκευσης και κάποιοι είναι κάτοχοι Διδακτορικών τίτλων; Γιατί καθυστερεί η διαδικασία αντιστοίχισης των πτυχίων αφού κατά το Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, οι κάτοχοι πτυχίων Ανώτατης Εκπαίδευσης (Πανεπιστήμιο, Τ.Ε.Ι.) ανήκουν στην κατηγορία 6, οι κάτοχοι Μεταπτυχιακού διπλώματος ειδίκευσης ανήκουν στην κατηγορία 7 και οι κάτοχοι Διδακτορικού διπλώματος στην κατηγορία 8; Γιατί καθυστερεί μια διαδικασία αντιστοίχισης που θα έρθει να διορθώσει και το παράδοξο της «τιμωρίας» των συνεπών φοιτητών και της επιβράβευσης των «ασυνεπών», υπό την έννοια ότι απόφοιτοι με ίδιο έτος εισαγωγής φέρουν διαφορετικούς τίτλους σπουδών. Και για να γίνω πιο σαφής, όσοι Νοσηλευτές εισήχθησαν στα Τ.Ε.Ι το έτος 2015 και αποφοίτησαν εντός του προβλεπόμενου χρόνου σπουδών δεν έτυχαν των ευνοϊκών διατάξεων και τους αποδόθηκε πτυχίο Τ.Ε.Ι., αντίθετα με αυτούς που για κάποιο ή κάποιους λόγους καθυστέρησε η αποφοίτησή τους και τους αποδόθηκε πτυχίο Πανεπιστημίου.

Δεν μάθαμε τι θα γίνει με την ένταξη των Νοσηλευτών στα Β.Α.Ε.

Δεν μάθαμε για την επικαιροποίηση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν στο Σύστημα Υγείας αν ο «αμόρφωτος» Νοσηλευτής εκτελούσε τα καθήκοντα που ορίζουν τα ξεπερασμένα, ομολογουμένως, νομοθετήματα δεκαετιών.

Δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε ποτέ, να σπάμε στις δυσκολίες. Ξέρουμε ότι ο εχθρός (είτε λέγεται ασθένεια, είτε λέγεται ιός, είτε λέγεται πανδημία) θα έρθει και προετοιμαζόμαστε για τον ερχομό του. Ξέρουμε ακόμα ότι ο εχθρός θα επιτεθεί. Η γνώση, η αφοσίωση και η ευσυνειδησία σε αυτό που κάνουμε καθημερινά, είναι η άμυνά μας.

Τέλος, δεν μάθαμε και δεν θα μάθουμε ποτέ να πάψουμε να διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν.

Η Παγκόσμια ημέρα Νοσηλευτών πλησιάζει. Είναι η μέρα που πρέπει η πολιτεία να τολμήσει και να τιμήσει, με έργα και όχι με λόγια, τους χιλιάδες των Νοσηλευτών που υπηρετούν από όπου και αν βρίσκονται τον συνάνθρωπό τους. Να τιμήσει όλους αυτούς που εδώ και χρόνια εργάζονται εκεί που ο εφιάλτης δοκιμάζει τις αντοχές τους και δίνουν έναν απίστευτο αγώνα να σώσουν ανθρώπους, να βελτιώσουν την αβάσταχτη καθημερινότητα των ασθενών, κρατώντας τους το χέρι τις ώρες της μοναξιάς τους στο κρεβάτι των κλινικών, των Μ.Ε.Θ. και των κλινικών Covid. Όλους αυτούς που με κίνδυνο της ζωής τους, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από τους δικούς τους ανθρώπους, ξέπνοοι από την κούραση των αλλεπάλληλων βαρδιών, κακοπληρωμένοι επιστήμονες υγείας, ακούραστες φιγούρες με τη μάσκα και τη στολή κολλημένες στο πρόσωπο και το κορμί τους, ήταν πάντα εκεί, στρατιώτες στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον αόρατο εχθρό. Όλους αυτούς που αναγνωρίζουν και αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα κάθε νόσου, που χορηγούν τα φάρμακα στον πατέρα μας, στη μάνα μας, στο παιδί μας, στους συγγενείς μας, στους φίλους και τους γνωστούς μας, που τους λένε ανακουφιστικά λόγια, που τους δίνουν κουράγιο να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, που τους αλλάζουν την πάνα και φροντίζουν για τη διατροφή τους. Όλους αυτούς που λυγίζουν, κάθε φορά, με το θάνατο και πανηγυρίζουν όταν τον νικήσουν.

Αναμένουμε…

Αθανάσιος Μιχάλης, Μέλος ΠΑ.ΣΥ.Ν.Ο. – Ε.Σ.Υ.,
Νοσηλευτικά Δρώμενα, 2ο Τεύχος, Ιανουάριος – Φεβρουάριος – Μάρτιος 2021,
«Νοσηλευτικό Ιστορικό»

Διαβαστε επισης

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More

Privacy & Cookies Policy