Διέκρινα σήμερα (χωρίς καμία έκπληξη) στη φυλλάδα της ΠΟΕΔΗΝ που πληρώνουν και οι νοσηλευτές- μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων των νοσοκομείων, την υπαρξιακή αγωνία των διαχειριστών της, όπως αυτή εκφράζεται από την πέννα των καλύτερων κονδυλοφόρων που διαθέτει, του Παναγιώτη, του Κώστα και της Σωτηρίας, όπως λέμε Έγκελς, Τσέχοφ και Αρβελέρ…
Ξεκινώντας από τα γραφόμενα του πρώτου, θεωρώ χρέος μου να του υπενθυμίσω ότι ο ίδιος πριν 15 χρόνια ξεκίνησε μια από αυτές τις κινήσεις που αυτός και οι όμοιοί του ονομάζουν διασπαστικές, ιδρύοντας τον ΠΑΝΟΣΥ…
Όταν όμως είδε ότι το τερατούργημά του ναυάγησε μετά από έξι μήνες, τα μάζεψε με τ’ αυτιά κατεβασμένα και όταν διορίστηκε στο Θριάσιο προσέγγισε τη …σιγουριά της μαμάς ΠΟΕΔΗΝ.
Και δεν έχασε…
Ανατρέχοντας όμως ακόμα πιο παλιά, από τα «άδολα» φοιτητικά χρόνια, μου έρχονται στο μυαλό ορισμένες ερωτήσεις που ποτέ δεν απαντήθηκαν από τον έσχατο «μαχητή» της αριστεράς…
Μήπως λοιπόν κυρ-Παναγιώτη έχεις κάτι να μας πεις για το αγωνιστικό σου ξεκίνημα ως φοιτητής από την ΠΑΣΠ;
Μήπως θυμάσαι πόσα χρόνια ήσουν φοιτητής ή μάλλον φοιτητοπατέρας; Γιατί εγώ, ο άθλιος, φοιτητή σε βρήκα και φοιτητή σε άφησα…
Μετέπειτα, ως νέος νοσηλευτής, είναι ψέματα ότι υποσκέλισες αρκετούς συναδέλφους σου στο Θριάσιο που περίμεναν να φύγουν για ειδικότητα και πήρες εσύ την εκπαιδευτική άδεια;
Μήπως βοηθήθηκες καθόλου από τη συνδικαλιστική σου ταυτότητα;
Αλήθεια, πώς εσύ, ένας… αριστερός, καταδέχτηκες να διοριστείς (όχι να εκλεγείς) από την ΠΑΣΟΚΙΚΗ κυβέρνηση Σημίτη στο ΔΣ του Αττικού νοσοκομείου;
Αλήθεια τί σημαίνει ο όρος «οπορτουνιστής» και πόσο άδικα το χρησιμοποιεί η Παπαρήγα για τους ομοίους σου;
Τα όσα μας λες περί της τιμής που σου κάνανε να σε διαλέξουν μεταξύ των εκλεκτών, μάλλον ακούγονται γραφικά.
Πού σε ξέρανε κυρ-Παναγιώτη μας και σε επιλέξανε δηλαδή; Από τον κινηματογράφο;
Ή μήπως το ΣΥΜΠΑΣΟΚ καθάρισε και σε διόρισε εκεί που θα έπρεπε τουλάχιστον να ντρέπεσαι να θυμάσαι;
Όσο για τη μαχιμότητά σου στο Θριάσιο, ας το αφήσω ασχολίαστο καλύτερα…
Τώρα, ερχόμενος στα καθ’ ημάς, αν αποτελεί όνειδος ότι εγώ σπούδασα και δάσκαλος (ειρήσθω εν παρόδω, αν σε ενδιαφέρει, αρίστευσα και εκφώνησα και τον όρκο μεταξύ των αποφοίτων), ή ότι σκοπεύω να πάρω και τρίτο και τέταρτο πανεπιστημιακό πτυχίο, τι να πω;
Ντροπή μου…
Έπρεπε να καταδέχομαι να με περιγελούν όταν γράφω το δεύτερο πληθυντικό με «άλφα γιώτα» σαν εσένα καλή ώρα (σελ. 6, «που λοιδορείται τους πάντες»), τη δοτική με «ήτα» σα το φίλο σου τον Αρχάγγελο ( σελ. 14, «αποφασίζει βάσηδεδομένων») ή να εφευρίσκω ανύπαρκτες λέξεις σα την συμβιβασμένη επαναστάτρια τη Σωτηρούλα μας, που ανακάλυψε στον απέραντο γλωσσικό της πλούτο τον «κλαδισμό» (σελ. 12), τη στιγμή που τον αγνοεί κοτζάμ Μπαμπινιώτης…
Αλήθεια ντρέπομαι που γνωρίζω ελληνικά…
Και επειδή κάτι υπαινίχθηκες περί αντιπροσωπευτικότητας της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ, μπορείς να μας πεις πόσοι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία είναι συνειδητοποιημένα μέλη της ΠΟΕΔΗΝ;
Μήπως γνωρίζεις πώς βρέθηκαν γραμμένοι στα σωματεία της ΠΟΕΔΗΝ, πάρα πολλοί εργαζόμενοι χωρίς να έχουν κάνει αίτηση εγγραφής;
Μπορείς να μας πεις γιατί αφού σε πρόσφατο άρθρο σου στην εφημερίδα «Διάγνωση» χαρακτηρίζεις την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ της ΠΟΕΔΗΝ συγκοινωνούντα δοχεία, τους κάνεις πλάτες με τη στάση σου;
Αναφερόμενος στην απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 10 Φλεβάρη, παραλείπεις εσκεμμένα να μας πεις πόσοι ήταν εκεί από την ΠΟΕΔΗΝ; Γιατί εγώ τους μέτρησα και δεν ήταν πάνω από δέκα…
Αν και εσύ, με δυό τρεις ακόμη του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ήσασταν καλυμμένοι πίσω από ένα ασθενοφόρο στην ουρά της βραχείας πορείας (αντιγράφοντας μεθόδους ΚΚΕ Εσωτερικού), μάλλον επιθυμώντας εσχάτως να διαχωρίσετε τη στάση σας από τη μονοπαραταξιακή ΠΟΕΔΗΝ, καταφέρνοντας να γελοιοποιηθείτε ακόμη περισσότερο.
Τόσα χρόνια λοιπόν κυρ-Παναγιώτη μου, συμμετέχοντας στην ένοχη απραξία και την εγκληματική ραστώνη των γαλαζοπράσινων κηφήνων που σε γαλούχησαν στο συνδικαλισμό αυτού του είδους, δε μπορείς να τα ξεπλύνεις με τέτοιου είδους φθηνές επιθέσεις κατά προσώπων ή οργανώσεων, μόνο και μόνο γιατί απέτυχες εσύ να κάνεις κάτι παρόμοιο…
Από την εμπάθεια που διαπνέει τα γραφόμενά σου, συμπεραίνω ότι έχεις δώσει γη και ύδωρ στους πράσινους αφέντες σου, προκειμένου να πλήξουν την ΠΑΣΥΝΟ και την ΕΝΕ.
Αμ δε…
Μάλλον, όταν συνέτασσες αυτό τον ανερμάτιστο λίβελο, δε φανταζόσουν ότι θα ακολουθήσει η μεγαλειώδης διαδήλωση των Νοσηλευτών της ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ στις 16 του Μάρτη…
Για ρώτα τους συντρόφους σου να σου πουν… Τα είδαν όλα πίσω απ’ τις κουρτίνες των γραφείων σας τρώγοντας τα νύχια τους…
Για πες μας λοιπόν φίλε μου παλιέ, από πότε η ΠΟΕΔΗΝ έχει να κατεβάσει στο δρόμο περισσότερους από 100 ανθρώπους ;;;
Όσον αφορά τώρα την ΑΔΕΔΥ, για της οποίας την πόρτα προεξοφλείς με μια αξιοσημείωτη μέχρι ανοησίας βεβαιότητα, ότι θα είναι κλειστή για πάντα, πρέπει καταρχήν, εκτός από το καταστατικό της, να γνωρίζεις ότι σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία, ο συνδικαλισμός είναι δικαίωμα.
Έτσι, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αποκλείσει μια καθ’ όλα νόμιμη ομοσπονδία από την απόκτηση της ιδιότητας μέλους μια τριτοβάθμιας οργάνωσης. Στην περίπτωση αυτή, ο νομοθέτης παραπέμπει την υπόθεση στο Ειρηνοδικείο, οπότε μη χαίρεσαι… Σύντομα η ΠΑΣΥΝΟ-ΕΣΥ θα είναι μέλος της ΑΔΕΔΥ, εκτός κι αν δικάσεις εσύ την υπόθεση…
Επίσης, όταν αναφέρεσαι στην ΕΝΕ και στις εκλογές της (στις οποίες αν δε με απατά η μνήμη μου συμμετείχες και συ και οι σύντροφοί σου της ΠΟΕΔΗΝ με τραγικά ποσοστά…), καλό είναι να κρατάς μικρό καλάθι.
Εξάλλου, αν θες να μετρήσεις την αποδοχή σου στον κόσμο των Νοσηλευτών, σε πληροφορώ ότι εδώ κι ένα μήνα έχουν αρχίσει οι υποβολές αιτήσεων υποψηφιότητας για τις επερχόμενες εκλογές του Ιουνίου.
Τι περιμένεις λοιπόν; Ιδού η Ρόδος…
Άσε που θα χαρώ να σε ανταγωνιστώ στην 2η ΥΠΕ. Ποιος; Εγώ, ένας ασήμαντος… δάσκαλος, θα κοντραριστώ με ένα ιερό τέρας του συνδικαλισμού… Οποία τιμή!!!
Άντε λοιπόν Παναγιωτάκο μου, κάνε την αίτησή σου και έλα να δούμε την αποδοχή σου μεταξύ των Νοσηλευτών.
Γιατί αν δε το κάνεις, τότε όσα μας λες τώρα δεν είναι τίποτε άλλο από «έπεα πτερόεντα» που θα’ λεγε και ο Αρχάγγελος…
Τέλος, οι ευχές σου μέχρις σημείου δουλικότητας προς την Υπουργό Υγείας να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις (προς Θεού, όχι για να προσλάβει νοσηλευτές, αλλά να αλλάξει το νόμο της ΕΝΕ, αυτό τους καίει βλέπετε…), μόνο αριστερό αγωνιστή δε θυμίζουν, αλλά μια συμβιβασμένη παλλακίδα της εκάστοτε εξουσίας που δίνει συνεχόμενα άλλοθι σ’ αυτήν για την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων.
Το μίσος που πηγάζει από τη συνεχιζόμενη αίσθηση της αποτυχίας της ΠΟΕΔΗΝ να ποδηγετήσει τον κλάδο των Νοσηλευτών, είναι το ένα κίνητρο που κρατάει στη ζωή το συνδικαλιστικό τούτο εκτόπλασμα… Το άλλο είναι η επίπλαστη αίσθηση της συγκυβέρνησης και η δουλοπρέπεια του κολλήγου που βαυκαλίζεται να τον αποκαλούν επιστάτη…
Κλείνοντας, ένα ερώτημα στη Σωτηρία:
Σωτηρία, βλέπω ότι για σένα τα όρια του ιμπρεσιονισμού και του εξπρεσιονισμού είναι δυσδιάκριτα και δε θα’ πρεπε…
Τι θα πει ο Μονέ;
Όσο για την περίπτωση του Κωστάκη, την επόμενη φορά θα την αναλύσουμε, όταν θα αναφερθούμε στο ντανταϊσμό…
Καλό μας μήνα.
Αριστείδης Δάγλας (ένας από τους εφιάλτες σας)
