Το δικαίωμα κανονικής άδειας των δημοσίων υπαλλήλων και κατ’ επέκταση των υπαλλήλων των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, όπως εν προκειμένω είναι οι νοσηλευτές ρυθμίζεται με τις διατάξεις του άρθρου 48 του ν. 2683/98 ως ακολούθως:
«1. Δημόσιοι υπάλληλοι που συμπληρώνουν δημόσια πραγματική υπηρεσία ενός (1) έτους, δικαιούνται κανονική άδεια απουσίας με αποδοχές, η διάρκεια της οποίας ορίζεται σε είκοσι (20) εργάσιμες ημέρες αν ακολουθούν εβδομάδα πέντε (5) εργασίμων ημερών και είκοσι τέσσερις (24) εργάσιμες ημέρες αν ακολουθούν εβδομάδα έξι (6) εργασίμων ημερών.
Ο χρόνος της κανονικής άδειας επαυξάνεται κατά μία εργάσιμη ημέρα για κάθε έτος απασχόλησης και μέχρι τη συμπλήρωση του ανώτατου ορίου των είκοσι πέντε (25) ή τριάντα (30) εργασίμων ημερών προκειμένου για πενθήμερη ή εξαήμερη εβδομάδα εργασίας, αντίστοιχα».
Εκ των ανωτέρω προκύπτουν τα ακόλουθα:
Η παρ. 1 αναγνωρίζει το δημόσιο δικαίωμα «κανονικής» άδειας απουσίας που αντιστοιχεί στην υποχρέωση της Διοίκησης να χορηγήσει την άδεια.
Η χορήγηση της κανονικής άδειας κατά την παρ. 1, προϋποθέτει ότι ο υπάλληλος έχει συμπληρώσει κατά το χρόνο υποβολής της σχετικής αίτησής του, υπηρεσία με τα εξής γνωρίσματα:
α. διάρκειας ενός (1) έτους,
β. πραγματική και όχι πλασματική εν μέρει όπως π.χ. από τη δημοσίευση της πράξης διορισμού (άρθρο 17 παρ. 1). Έτσι η πραγματική υπηρεσία αρχίζει από την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του (άρθρο 19),
γ. Δημόσια, προφανώς για διάκριση από την εργασία που ενδέχεται να έχει προσφέρει πριν από το διορισμό του και την ανάληψη άσκησης των καθηκόντων του, σε φορέα ιδιωτικού δικαίου.
Επομένως εναρκτήριο γεγονός για τη συμπλήρωση του απαιτούμενου κατά νόμο χρόνου για τη λήψη της κανονικής άδειας είναι η ανάληψη υπηρεσίας από τον υπάλληλο και όχι η δημοσίευση του διορισμού του στο ΦΕΚ.
