Συμπληρώθηκε ενάμιση περίπου έτος από την έναρξη της πανδημίας του νέου κορονοιού, που έχει αλλάξει σειρά δεδομένων και αντιλήψεων που επικρατούσαν, τόσο σε υγειονομικό, όσο και σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο παγκοσμίως.
Χώρες που θεωρούνταν πρότυπα οργάνωσης και υγειονομικά θωρακισμένες αποδείχθηκε ότι κάθε άλλο παρά έτσι ήταν, σε αντίθεση με άλλες, όπως ίσως και η χώρα μας που διαχειρίστηκαν την υγειονομική τουλάχιστον κρίση, σαφώς καλύτερα από το προσδοκώμενο.
Αναδείχθηκαν επίσης μέσα από αυτή την κρίση ο αναντικατάστατος ρόλος του δημόσιου συστήματος υγείας, που τόσο δογματικά και ενίοτε απαξιωτικά αντιμετωπιζόταν στο προηγούμενο διάστημα, και η βαρύτητα που πρέπει επιτέλους, ιδιαίτερα στη χώρα μας, να δοθεί στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, που αν ήταν σωστά δομημένη και οργανωμένη είναι βέβαιο ότι η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, θα ήταν πιο επιτυχής, όχι μόνο γι αυτήν καθαυτή την πανδημία, αλλά και για τα επιπλέον ζητήματα που αυτή δημιούργησε και δημιουργεί, όπως π.χ. η αντιμετώπιση των ασθενών με χρόνια νοσήματα.
Τα συστήματα υγείας, πέρα από τα οικονομικά τους μεγέθη, τον εξοπλισμό τους και τις υποδομές τους είναι κυρίως και πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποί τους. Είναι οι επιστήμονες και οι επαγγελματίες που τα υπηρετούν. Που βρίσκονται εκεί 24 ώρες το 24ωρο, δίπλα στους χρήστες των υπηρεσιών τους, σε κάθε στιγμή, ευχάριστη ή δυσάρεστη, ανεξάρτητα του μισθού που λαμβάνουν και των ημερών αδείας που τους οφείλονται. Ανεξάρτητα της σωματικής και ψυχολογικής τους εξουθένωσης.
Ο κυρίαρχος και καταλυτικός ρόλος των γιατρών αλλά κυρίως των νοσηλευτών, αναδείχθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο στο συγκεκριμένο διάστημα, με αποτέλεσμα κατά τη γνώμη μου το πιο σημαντικό, την κοινωνική αναγνώριση του έργου που επιτελείται από το νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και το υψηλό επίπεδο γνώσης και επαγγελματισμού που αυτό διαθέτει.
Δράσεις πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται σε παγκόσμιο επίπεδο για να τιμηθούν οι νοσηλευτές και να τους αποδοθεί η θέση που τους αρμόζει, τόσο επαγγελματικά, όσο και κοινωνικά.
Σ’ αυτό το πλαίσιο θα ανέμενε κανείς, στη χώρα μας, μετά τα χειροκροτήματα και τα λεκτικά μπράβο, απ’ όλους όσους διαχρονικά είχαν τους νοσηλευτές στο περιθώριο, να υπάρξουν και οι πρακτικές και νομοθετικές εκείνες πρωτοβουλίες, που τα πολιτικά «θα» και τις αντίστοιχες δεσμεύσεις,, θα τα μετουσίωναν σε χειροπιαστή πραγματικότητα. Διθυραμβικές δηλώσεις, συνεχείς αναρτήσεις, με υποσχέσεις και εξαγγελίες εξακολουθούν να παραμένουν απλά δελτία τύπου στις σελίδες όσων τα ανήρτησαν.
Το πιο αυτονόητο αίτημα, η ένταξη των Νοσηλευτών στα Β.Α.Ε. και παρά τη θετική εισήγηση της αρμόδιας γι’ αυτό επιτροπής, εξακολουθεί να παραμένει μετέωρο, πιθανότατα γιατί το περιβάλλον στο οποίο εργάζονται οι νοσηλευτές είναι υγειές και ασφαλές, οι νοσηλευτές είναι άτρωτοι, δεν νοσούν, δεν χρήζουν προστασίας.
Από το σύνολο της νοσηλευτικής κοινότητας, των οργάνων και των εκπροσώπων της, όλο αυτό το διάστημα, δεν έγινε καμιά προσπάθεια λαϊκίστικης εκμετάλλευσης της κατάστασης, αλλά με σοβαρότητα και τεκμηριωμένα κατατέθηκαν στο δημόσιο διάλογο και προς την πολιτείας αιτήματα θεσμικά, που απασχολούν επί δεκαετίες τον κλάδο. Δυστυχώς η στάση της πολιτείας για άλλη μια φορά, εξαντλείται σε μεγαλόστομες ευχαριστίες και μηδαμινές πρωτοβουλίες επίλυσής τους.
Πέρα από την ένταξη στα Β.Α.Ε., εκκρεμούν ζητήματα όπως η δημιουργία του κλάδου των Νοσηλευτών, που είναι ξεχασμένος σε κάποιο συρτάρι του Υπουργείου Υγείας και διερευνάται ακόμα ίσως, το κόστος το πολιτικό, σε σχέση με την ένταξη σ αυτόν, ή όχι και άλλων κλάδων.
Είναι γνωστή η ιστορία του… διήμερου Φ.Ε.Κ., που περιέγραφε για πρώτη φορά τις νοσηλευτικές πράξεις και την κοστολόγησή τους, αλλά απεσύρθη μετά την παρέμβαση του ισχυρού ιατρικού κατεστημένου.
Στη σημερινή συγκυρία η κοινωνία αναγνωρίζει το έργο των νοσηλευτών, απαιτείται ωστόσο και η αναγνώριση στην πράξη του ρόλου των νοσηλευτών από την πολιτεία, συνθήκη αναγκαία και δυνατή για τη θωράκιση του Ε.Σ.Υ.
Αυτή τη συγκυρία οφείλουν οι ηγεσίες των νοσηλευτών να την χρησιμοποιήσουν και να δημιουργήσουν τις απαραίτητες εκείνες κοινωνικές συμμαχίες, περνώντας από τα διαζευκτικά «ή» στα συζευκτικά «και».
Δυναμικά και αποτελεσματικά να καταθέτει συνεχώς στους πολιτικούς σχηματισμούς, τα αιτήματα και τις προτάσεις της νοσηλευτικής κοινότητας, για την επαγγελματική, θεσμική και επιστημονική θωράκισή της.
Υπάρχουν οι άνθρωποι και το έχουν αποδείξει, που ξεπερνώντας αστοχίες του παρελθόντος προχώρησαν τη νοσηλευτική στη χώρα μας, τόσο σε ακαδημαϊκό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Μένουν ακόμα να γίνουν αρκετά, που ωστόσο δεν είναι ανέφικτα. Μέσα από ένα συγκροτημένο σχέδιο δράσης, με συγκεκριμένες ενέργειες και την πίεση που οι κοινωνικοί μας εταίροι μπορούν να ασκήσουν, αυτά τα παραπάνω, που αποτελούν το ελάχιστο χρέος της πολιτείας, απέναντι στο Νοσηλευτή και στους Πολίτες κατ’ επέκταση , θα υλοποιηθούν.
Ιωάννης Τριανταφυλλούδης, Πρόεδρος ΣΥ.ΝΟ. Κέρκυρας,
Νοσηλευτικά Δρώμενα, 3ο Τεύχος, Απρίλιος – Μάιος – Ιούνιος 2021,
«Νοσηλευτικό Ιστορικό»
